Regestendatenbank - 201.916 Regesten im Volltext

RI II Sächsisches Haus (919-1024) - RI II,4

Sie sehen den Datensatz 131 von insgesamt 1024.

Heinrich bestätigt dem Nonnenkloster Alsleben an der Saale, welches vom Grafen Gero und dessen Gattin Adala gegründet und mit einem Drittel ihres Besitzes dotiert worden war, auf Bitten der Äbtissin Mathilde, über Intervention der Königin Kunigunde sowie auf Grund vorgelegter päpstlicher und kaiserlicher Privilegien die von den Stiftern geschenkte Hälfte der Stadt (Alsleben) und den übrigen Besitz, ferner den Königsschutz, die Immunität und die freie Wald von Vogt und Äbtissin unter Vorbehalt der Investitur der letzteren durch den König (qualiter quędam venerabilis abbatissa nomine Mathild de monasterio puellari, quod á bonae memorię quondam comite Gerone et uxoris suae Adalae unanimi consensu fundatum et prędiorum suorum sive possessionum suarum omni tercia parte dotatum, in civitate Elesleuo superque ripam fluminis Salae in honore sanctae dei genitricis sanctique Iohannis baptistae ac XII apostolorum constructum ... per dilectam nobis coniugem et regnorum consortem Cunigundam nostram humiliter interpellavit celsitudinem, quatinus, lectis quę in manibus preferebat apostolicae sublimitatis et imperatoriae dignitatis privilegiis, nostrum iuxta id exemplum dignaremur eidem monasterio largiri mundiburdium et defensionis solacium. Nos igitur ... monasterium illud et locum vel congregationem cum dimidia parte civitatis, quę a fundatoribus primis eidem sacro loco concessa est, et omnibus ibi aliquo fidelium dono pertinentibus ... in nostrae immunitatis defensionem recepimus, nostra auctoritate decernentes, ut prefatum monasterium per caput formetur, sicuti alia monasteria Quidilingaburga et Gandersheim sive alia nostrę tutelaę loca sacra. Statuimus etiam, ut abbatissa cum congregatione nulli umquam aliquid terreni famulaminis coacta persolvat ... nullusque episcoporum vel comitum vel aliqua iudiciaria vel secularis persona homines ad ipsum locum pertinentes placitis aut ulla redibitione vel opere audeat inquietare, nisi quod abbatissa in usum aecclesiae aut urbis suę necessitatem et congregationis suae utilitatem eis iuste imponat per advocatum, quem ipsa eligerit, aut suos ministeriales. Advocatum namque, ubi eis placuerit, timentem deum et stabilitati faventem securę perquirant, habentes liberam electionem in matre monasterii per decessionis tempus substituenda, quamcumque sibi inter se regulari et canonicae religioni aptissimam deus ostenderit. Nos et successores nostros defensorem appellent et ipsi post nos preelectae inter se abbatissę procurationem commendent). – Egilbertus canc. vice Uuilligisi archicap.; verfaßt und geschrieben von EA unter Benutzung des DO. II. 190 und eines Privilegs Papst Benedikts VII. (ediert von Brackmann in Götting. Nachrichten 1902, 202 no. 1; vgl. dazu Bresslaus Bemerkungen in seinen Nachträgen MG. DD. IV, 429); M.; SI. 2; „Si quid locis.”

Überlieferung/Literatur

Oranienbaum Landesarchiv (A).

Schulenburg, De privilegiis et praerogativis nobilium mediatorum in Germania libell. singularis (Francof. ad Moenum 1749) 130 aus A; MG. DD. 3, 52 no. 44.

Böhmer 932; Stumpf 1352.

Kommentar

Im Vergleich zu DO. II. 190 fehlen der Vorbehalt der Gründervogtei und die Bestimmung über die Besetzung der Würde der Äbtissin mit Angehörigen der Stifterfamilie; zum Investiturvorbehalt vgl. Hörger AUF. 9 (1926) 245 Anm. 9.

Nachträge

Nachtrag einreichen
Einreichen
Empfohlene Zitierweise

RI II,4 n. 1537, in: Regesta Imperii Online,
URI: http://www.regesta-imperii.de/id/1003-03-22_2_0_2_4_1_131_1537
(Abgerufen am 18.04.2024).