RI II Sächsisches Haus (919-1024) - RI II,3
Sie sehen den Datensatz 297 von insgesamt 1375.
Gerbert, dessen Stellung in dem Kampfe der Capetinger gegen Herzog Karl von Lothringen immer schwieriger wird, wendet sich mit einer sehr nachdrücklichen Mahnung, die den Charakter eines Ultimatums trägt, an Bischof Notger von Lüttich, zweifellos in der Voraussetzung, daß der Inhalt seines Schreibens zur Kenntnis der Kaiserin Theophanu gelangt. Er weist auf seine Verdienste um das ottonische Haus hin und fordert eine klare Stellungnahme zu seinen Gunsten.
Überlieferung/Literatur
Lettres de Gerbert, No. 159, S. 141 f.: Non alienum est a vestra humanitate ac sacrosancto sacerdotio, querentibus consilium, consilium dare. Nulli mortalium aliquando iusiurandum praebui, nisi divae memoriae O. Cesari. Id ad dominam meam Th. ac filium eius O. augustum permanasse ratus sum. Quippe cum in tribus unum quiddam quodammodo intellexerim. Quousque ergo hanc fidem servandam censetis? Dico equidem quod spoliatus amplissimis rebus imperiali dono collatis, apostolica benedictione confirmatis, nec una saltim villula ob fidem retent (a)m vel retinendam donatus sum. Dico quod inter gravissimos hostes vestros positus, nullis eorum beneficiis quamvis ingentibus oblatis inflexus sum. Quousque ergo id genus amicitae exercebo?
Kommentar
Vgl. dazu Vorarbeiten III. 133 f.
Nachträge
Empfohlene Zitierweise
RI II,3 n. 1016h, in: Regesta Imperii Online,
URI: http://www.regesta-imperii.de/id/0989-09-00_1_0_2_3_0_297_1016h
(Abgerufen am 28.03.2024).